Kliknij tutaj --> 🏈 psy ode mnie wara

Bohaterami tego filmiku są niektóre najbardziej wycofane psiaki ze schroniska Kundelek w Rzeszowie. To one mają najmniejszą szansę na adopcję i to one potrze 198 views, 10 likes, 9 loves, 2 comments, 4 shares, Facebook Watch Videos from Eliane Correa Music: NEW RELEASE WARA YO NO ME VOY FEB 12 . . . An ode to freedom of movement. NO-ONE IS ILLEGAL . . Trzymaj się ode mnie z daleka! I make a face! - Stay away from me! Trzymajcie się ode mnie z daleka! Stay away from me! Mrs. Wright, wait. Trzymaj się ode mnie z daleka! You just stay away from me. Where's the emergency room? Trzymaj się ode mnie z daleka! Niech się pan przyjrzy dokładniej. Take with you this helmet and torch. Uwierzcie nam na słowo, bo na filmie tego nie widać, że Wars i Sawa to starsze psy, a Sawa to bardzo schorowana sunia. Na szczęście są pogodne i mają Translations in context of "ode mnie zabrano" in Polish-English from Reverso Context: Jakby coś ponownie ode mnie zabrano. Aujourd Hui J Ai Rencontre L Homme De Ma Vie. Jestem bardzo wykształcona, Wciąż książkami obłożona. Nic mi z butów nie wystaje, Damą jestem... nie udaję! Nikt się do mnie nie umywa, Niech się lepiej nie odzywa, Bo każdego z błotem zmieszam... Niech się lepiej nie ośmiesza! Nie, tym razem nie będzie, czego my oczekujemy od wiary, co ona nam daje, czy jak przemienia nasze życie. Tym razem dostrzeżmy to, czego nasza wiara wymaga od nas. Bo wiara stawia wymagania. Wymagania? – możemy zapytać. Nie wystarczy, że wierzę? Że wyznaję jakieś określone wartości? Otóż nie. Nasze credo nie kończy się na deklaracji wiary w Boga i przyjęciu katolickich dogmatów. To zaledwie początek. Bo wiara jest przestrzenią, w której powinno się zmieścić całe nasze życie. Nie to niedzielne, odświętne, wypolerowane i wyizolowane z realnego bytu – ale całe, ze wszystkimi radościami i trudami. To właśnie życie ma przenikać sam Bóg, a motywem naszych działań ma być miłość do Niego. Fundamentalny wymóg wiary mamy więc idealnie streszczony w najważniejszym, najgłębszym przykazaniu – przykazaniu miłości: „ Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił.” (Pwt 6,5) Miłość wyraża się w działaniu, w czynach, które urealniają nasze przekonania i postawy. Tak samo dzieje się z wiarą, która „bez uczynków jest martwa” (por Jk 2, 17). Potrzebujemy spójności. Pięknie pokazał tę potrzebę założyciel oazy, sługa Boży ksiądz Franciszek Blachnicki w formule Ruchu Światło-Życie. Tłumaczył ją właśnie jako jedność wiary i działania: Pan Bóg ma być naszym Światłem, które wprowadzamy w życie, to On nasze życie oświetla i nadaje mu sens. A więc każde nasze przekonanie, każdą ewangeliczną treść musimy przekuwać na konkret życia. Zmagać się ze swoimi słabościami, dążyć do wspólnoty z Bogiem i ludźmi, niszczyć to, co przeszkadza nam w osiąganiu świętości, walczyć ze słabościami i dawać się Bogu formować. Uczyć się każdego dnia zaufania, że On jest gwarantem szczęścia, że Jego wola jest naszą drogą. To jest nasz obowiązek, a zarazem ciężka praca i zadanie do wypełnienia każdego dnia. Oczywiście, wypełnianie tego obowiązku jest zarazem współpracą z Bogiem i jego łaską, ale na Boże zaproszenie człowiek musi zdecydowanie odpowiedzieć, a właściwie odpowiadać każdego dnia. Wiara to żywa rzeczywistość, niezwykle dynamiczna i zaskakująca. Wymaga także decyzji, które niejednokrotnie są trudne lub kłopotliwe. Wymaga jednoznaczności w podążaniu za Chrystusem. Co odpowiadasz na pytanie o Twój stosunek do aborcji, eutanazji, homoseksualizmu, współżycia przed ślubem? Czy jesteś konsekwentny, wierny Ewangelii? Jakie decyzje podejmujesz we własnym życiu? Czy przyjmujesz Boży dekalog, czy też wolisz skreślić z niego parę niewygodnych „punktów”? Wiara jest decyzją podążania za Bogiem. Radykalnie i całkowicie. Jest bezgranicznym zaufaniem, że Jego Słowo jest Prawdą. Wymaga często wybrania trudniejszej drogi, pójścia pod prąd współczesnym trendom, nawet kosztem społecznego odrzucenia. I tak dochodzimy do ostatniej kwestii. Święty Paweł pisze: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” (1 Kor 9,16b). Biada mi, bo jeżeli wiara jest największym Skarbem, a Chrystus największym szczęściem, Drogą, Prawdą i Życiem, sensem całego mojego istnienia, to jak mogę tę radość chować dla siebie? Jakim prawem mogę zabierać możliwość poznania Boga innym? Naszym celem i zadaniem na ziemi jest wychwalanie miłości Boga i przekazywanie Jego orędzia każdemu, z kim dzielę swoje życie, kogo spotykam i poznaję. Nie mogę przejść obojętnie obok kogoś, kto nie widzi sensu życia, kto postępuje grzesznie, kto gubi się w nałogach i ulega fałszywym namiastkom szczęścia. Muszę głosić – słowem i życiem, że jest Bóg i że jest on lekarstwem na każdą bolączkę naszego życia. Dlaczego? Bo tego wymaga ode mnie Bóg, bo tego wymaga moja wiara, która nie jest odświętnym, cukrowanym obrazkiem, ale przenika całość mojej egzystencji i jest rzeczywistością bardziej prawdziwą niż niejedna światowa „prawda” czy naukowy „fakt”. opr. aś/aś "Psi park" Sofi Oksanen to wstrząsająca opowieść o nierównościach we współczesnym świecie, w którym dla bogatych nie ma zbyt wysokiej ceny za szczęście, a pozostali nie mogą być nawet pewni jutra. Gdzie tak blisko leżą: Finlandia – najszczęśliwszy kraj na ziemi, w którym nawet psy mają własne parki – i Ukraina, w której by przetrwać, ludzie pracują w nielegalnych kopalniach i wystawiają na sprzedaż własne życie. To poruszająca i trzymająca w napięciu opowieść o ukraińskich kobietach z Donbasu i ich najtrudniejszych wyborach. W "Psim parku" pisarka opowiada o kontraście wyniszczonego Wschodu i dostatniego Zachodu Europy i o tym, jak bogaci od lat eksploatują biednych. To wstrząsająca opowieść o świecie, w którym ciało kobiety jest tylko towarem. Historia o pragnieniu ucieczki do lepszego świata staje się jeszcze bardziej aktualna, kiedy wiemy, że sytuacja matek surogatek i ich dzieci w Ukrainie jest obecnie dramatyczna. Poniżej prezentujemy fragment książki. DNIEPROPIETROWSK 2006 Dyrektorka firmy rozłożyła na stole stos zdjęć moich bliskich. Nie byłam na to przygotowana; nie przypuszczałam, że podczas rozmowy kwalifikacyjnej będę przeglądać ze swoją potencjalną przełożoną przyniesione fotografie. Zdjęć ojca nie widziałam od lat. – Wszystko w porządku? – zapytała i dopiero wtedy się zorientowałam, że zakryłam usta dłonią. – Po prostu za nim tęsknię. (…) Dyrektorka odsunęła zdjęcia w moją stronę. – Twoja matka to doskonały dowód na to, że fotogeniczność jest dziedziczna, podobnie jak twój ojciec w młodości. Co się stało potem? A co z tym Śnieżnem? – Tak naprawdę nigdy tam nie mieszkaliśmy. – W swoim CV napisałaś, że chodziłaś tam do szkoły. – Tylko przez chwilę. – Ale twój ojciec pochodzi ze Śnieżnego, tak samo jak jego rodzice? Jak to się w ogóle stało, że się tam przenieśliście? Z Tallinna, i to w latach dziewięćdziesiątych? Pokręciła głową. Z jej pytania wynikało, że moja rodzina nie sprawia na niej wrażenia racjonalnej, zresztą sama miałam podobne odczucie. To była głupia decyzja – i wciąż za nią płaciłam. Moje szanse na wyrwanie się z domu ciotki nie wyglądały najlepiej. Nie potrafiłam określić, o jaką pracę zabiegałam, bo właściwie wciąż nie wiedziałam, z czym ona ma się wiązać. Ale im dłużej rozmawiałyśmy, tym bardziej docierało do mnie, o co mogło chodzić – i dlaczego Śnieżne ma takie znaczenie. – Zdjęcia płuc. Mówi ci to coś? Zmarszczyłam czoło zdezorientowana, choć już przeczuwałam, co ona ma na myśli. Ojciec patrzył na mnie z biurka. W młodości sam wywołał swoje zdjęcia, które teraz zwijały się na krawędziach jak kawałki kory. Na niektórych widać było trójkątne narożniki, bo matka wyjęła te fotografie z albumów. – Mieliśmy kiedyś klienta, amerykańskiego naukowca ukraińskiego pochodzenia. Zajmował się ochroną środowiska i szukał dawczyni z Kadijewki w Donbasie, skąd pochodziła jego rodzina. To tuż obok Śnieżnego – ciągnęła dyrektorka. – Potem zmienił zdanie i wybrał dziewczynę z najmniej zanieczyszczonego okręgu w Związku Radzieckim, czyli spoza Ukrainy. Chciał uniknąć ryzykownego materiału. Część zachodnich klientów ma dużą świadomość ekologiczną. Jeśli zaczynają szukać w sieci czegoś o Śnieżnem, raczej nie znajdują dobrych informacji. Chcesz sama spróbować? "Psi park" Ekran komputera stacjonarnego został odwrócony w moją stronę. – Spójrz. Dyrektorka wystukała na klawiaturze parę wyrazów i ekran zalał się obrazami, które każdego przyprawiłyby o dreszcze. Zupełnie jak ostatnie fotografie mojego ojca. – Nasze biuro specjalizuje się w obsłudze klientów zagranicznych, a takie widoki nie robią na nich najlepszego wrażenia. Budzą wątpliwości, że nasze dziewczyny są zmotywowane pieniędzmi, że nie robią tego z powołania. Śnieżne wydaje się biednym miastem bez perspektyw. Już miałam wstać z krzesła, kiedy dyrektorka przeszła do omawiania dalszych planów agencji. Czyli rozmowa jeszcze się nie skończyła. Kobieta dała mi tylko do zrozumienia, jak się sprawy mają, jasno wskazując czynniki pomniejszające moją wartość, a teraz, kiedy już przedstawiła surowe fakty, przyszła kolej na złagodzenie tonu, swobodną opowieść o tym, jak otworzyła działalność w największych metropoliach czasów sowieckich: Dniepropietrowsku i Charkowie, gdzie znalazła ludzi kompetentnych i chętnych do pracy, bo wraz z upadkiem imperium specjaliści nagle stracili zatrudnienie. Mieszkańcy przyjęli jej plany z radością, cieszyli się nawet zwykli ludzie: dzięki niej nie wszyscy lekarze uciekli na Zachód. Wsłuchując się w jej słowa, poczułam, że zaczynam się interesować tą pracą, już nie tylko ze względu na pensję. Fascynowała mnie ta kobieta, jej godny podziwu talent, umiejętność wykorzystania możliwości. W tamtej chwili zrodziła się moja wiara w nią. Chciałam być taka jak ona. – Czy wiesz, że pierwsze dziecko z probówki we Wspólnocie Niepodległych Państw urodziło się w Charkowie? Nasz personel medyczny i naukowcy należą do najlepszych na świecie. Jak myślisz, czy to wystarcza zagranicznym klientom? Oczywiście, że nie. Dlatego musimy zmienić nasz sposób działania – wyjaśniała. – Oni wypytują nas o wody gruntowe, zanieczyszczenie środowiska, problemy wywołane przez kopalnie i wpływ wszystkich tych czynników na genotyp. Ale dla nich nie musimy budować bunkrów na zbiorniki z azotem jak dla Rosjan. W biurze w Kijowie na przykład nie ma takiej potrzeby, bo tamtejsza nowa klientela to głównie ludzie z Zachodu, i to właśnie oni stanowią naszą zasadniczą grupę docelową. Zastanawiałam się, jak mogłabym zwiększyć swoje szanse. – Dniepropietrowsk na pewno daje lepsze wyniki w wyszukiwarkach obrazów – zauważyłam ostrożnie. – To w końcu wspaniałe miasto, zawsze takie było. Obawiałam się, że lata spędzone w Śnieżnem mogą odbić się na wynikach badań krwi, zdjęciach płuc i w testach, o których nic nie wiedziałam, i praca ta pozostanie jedynie w sferze marzeń. Mój strach nie miał racjonalnych podstaw, po prostu nie zdążyłam gruntownie przemyśleć sprawy. Koordynatorka, z którą rozmawiałam przez telefon, tak bardzo zachwyciła się moimi zdjęciami, że wyobraziłam sobie, iż od razu dostanę pieniądze do ręki i wrócę na wieś tylko po to, żeby powiedzieć mamie, że nie będzie już potrzebować od Iwana żadnej pożyczki. Moje opcje były ograniczone. Oczywiście mogłabym poszukać hojnego męża, ale na to potrzebowałabym czasu, poza tym miałam już dość zachodnich samców po latach, kiedy byłam modelką. Potem przypomniało mi się niejasno, że może jednak wiem o czymś, co mogłoby podnieść moją wartość. O czymś, co przekonałoby dyrektorkę, że nadaję się do tej branży. – Zostałam zaszczepiona, na wszystko. Jeszcze w Tallinnie. – Co masz na myśli? – We wstępnym formularzu kwalifikacyjnym nie ma pytań o szczepienia, nikt nie poprosił mnie o zaświadczenia. To błąd. Nadaję się na surogatkę, nawet jeśli nie mogę być dawczynią. Kobieta zamrugała nerwowo. Nie pomyślała o tym. Może miałam jeszcze szansę. Jeśli nie teraz, poszukam innej agencji – przynajmniej będę już wiedzieć, jakie kandydatki są najbardziej cenne. Wszystko, co ma związek ze Śnieżnem, całkowicie wymażę z życiorysu. Albo znajdę gdzieś mniej ekskluzywne biuro. Może takie też istnieją. – Jeżeli jeszcze nie spotkały panią z tego powodu kłopoty, to miała pani szczęście – ciągnęłam, wskazując głową na zdjęcie ojca. – Jego przyjaciel był zaangażowany w biznes szczepionkowy. Dziewczęta z Donbasu stanowią ryzykowny materiał nie ze względu na zanieczyszczenia, a raczej dlatego, że miejscowi są podejrzliwi wobec szczepionek, a połowy dzieci w okolicy w ogóle się nie szczepi. Inne z kolei dostają ten sam zastrzyk zbyt wiele razy, bo szkoły weszły w szczepionkowe interesy. Do czego może doprowadzić to, że ktoś dostaje szczepionkę na różyczkę w każdym roku szkolnym? A co, jeśli niezaszczepiona dawczyni zachoruje w trakcie procedury? Na pewno pani wie, że ciąża i różyczka to fatalne połączenie. Dyrektorka zacisnęła usta i spojrzała na mnie zupełnie inaczej niż wcześniej. – Mądra z ciebie dziewczyna – powiedziała. Na jednym z jej kłów mignął kleks szminki. Uśmiechnęła się – do mnie i do rysujących się możliwości – a ja modliłam się w myślach do Świętej Panienki. To musiało się udać. – W kwestii twojego ojca musimy coś wymyślić. Podobnie ze Śnieżnem. Trzeba o nich zapomnieć. Twoim dziadkom ze strony ojca trzeba znaleźć inne pochodzenie. Wyjechałaś z Tallinna do Paryża, prawda? Zupełnie jak Carmen Kass. Nie rozumiałam, do czego zmierza. Oczywiście słyszałam o Kass. Agent z Mediolanu odkrył ją w tallińskim supermarkecie. Jako modelka miała więcej szczęścia ode mnie. Albo więcej rozumu. Omówiłyśmy wszystkie istotne szczegóły. Jeśli klienci będą wypytywać o katastrofę w Czarnobylu, miałam powiedzieć, że mieszkałam wtedy z rodziną w Tallinnie. Stamtąd przenieśliśmy się potem do Mikołajowa, bliżej siostry ojca, która rzekomo nie dawała sobie sama rady z opieką nad starymi rodzicami. Ponieważ nowszych ujęć ojca nie można było pokazać, jego śmierć umiejscowiłyśmy w roku, w którym wyglądał jeszcze w miarę dobrze. Na drzewie genealogicznym znalazło się miejsce dla kuzyna, który zginął na wojnie w Afganistanie, ale już fakt, że ciotka postradała zmysły po tym, jak przywieziono go do domu w cynkowej trumnie, a z jej zaplombowanych dziur wypełzały robaki, został przemilczany. Klientów interesowały trzy kolejne pokolenia, dlatego najlepiej, żeby w rodzinie nie występowały już żadne inne nienaturalne zgony, a tym bardziej choroby, które ktoś mógłby uznać za dziedziczne – czy to fizyczne, czy psychiczne. – Jeżeli ktoś jest w więzieniu, powiedz o tym teraz. – Pobyty w więzieniach nie są dziedziczne. – Ale agresja tak. A klientom lepiej nie powtarzaj tego żartu. Wiedziałam, co miała na myśli. U nas przyzwoici ludzie siedzą za kratkami, a nieprzyzwoici – w parlamencie. Kiedy zapytałam, czy w takim razie drzewa genealogiczne wszystkich Ukraińców trzeba wymyślać od nowa, wybuchła radosnym śmiechem, któremu akompaniowało brzmiące jak letni deszcz bębnienie jej paznokci o blat stołu. – Ludzie z Zachodu nie potrafią tak myśleć. Ojciec dawczyni musi mieć legalne miejsce pracy. Nawet nie pytam, w jakim wypadku zginął twój ojciec ani gdzie do niego doszło. Nasze kopanki to nic, czym warto by się chwalić. Bo to tam twój ojciec pracował, w nielegalnej kopalni, prawda? – Nic takiego nie powiedziałam. – A co z tym więzieniem? – Ojciec zdążył umrzeć, zanim trafił za kratki. – Nie jesteś pierwszą córką górnika, która się do mnie zgłasza, ani pierwszą, której rodzina utrzymuje się z kopanek. Doskonale rozumiałam, że historia ojca nie pasowała do mojego portfolio, jeśli miałam przyciągnąć najlepiej płacących klientów. W obraz, jaki oni chcieli ujrzeć, nie wpisywało się zarówno pijaństwo, jak i samobójstwa – ani te prawdziwe, ani dokonane z czyjąś pomocą – nie wspominając już o nielegalnych kopalniach czy uprawach maku. – Zapomnijmy o tym wszystkim i skupmy się na wymyśleniu ci odpowiedniego wykształcenia. Nieukończona szkoła podstawowa nie wystarczy. Co powiesz na historię, że rzuciłaś pracę modelki na rzecz studiów i ukończyłaś, dajmy na to, Uniwersytet Lingwistyczny w Kijowie? Zdałam test. Przyjęli mnie. Szefowa nazwała mnie „dziewczyną jak z wystawy” i chciała, żebym przeprowadziła się do Kijowa, gdzie można lepiej służyć zagranicznym klientom, obiecała mi nawet zaliczkę. Zrozumiałam, że będę mogła dać matce pieniądze, dostanę własne mieszkanie z łazienką, znowu będę miała bieżącą wodę i nową komórkę zamiast starej, która już ledwo dyszała. Czekało na mnie jedzenie w restauracjach, espresso i życie dorosłej kobiety – nie córki, która wróciła pomieszkiwać kątem u rodziny. Foto: Toni Harkonen / Materiały prasowe Sofia Oksanen Szefowa załatwiła papiery potwierdzające, że jestem nauczycielką angielskiego i francuskiego, co – biorąc pod uwagę moje umiejętności językowe nabyte podczas pobytu za granicą – wydawało się całkiem wiarygodne, a według zaświadczenia o dochodach nauczałam języków na kursach wieczorowych. Kupiony w banku wyciąg z konta wystarczył, żeby dostać wizy. Na widok kwoty roześmiałam się z niedowierzaniem. Zaczynałam sprawiać świetne wrażenie, tak samo jak mój ojciec. W papierach widniało na jego temat, że zginął w wypadku na budowie, a ostatnim miejscem, w którym pracował, było przedsiębiorstwo budowlane Mycoli. Szefowa twierdziła, że to dobry partner do współpracy w sytuacjach, kiedy dane dziewczyn wymagały niewielkich korekt. I tak oto Śnieżne zostało wymazane z biografii mojej i mojej rodziny, zupełnie jakby żadne z nas nigdy nie postawiło tam nogi. Chociaż wcześniej byłam gotowa na wszystko, teraz cieszyłam się, że zachowam wątrobę i jajniki i że nie będę zmuszona pukać do drzwi biur matrymonialnych. W porównaniu z tym oddanie paru komórek jajowych było śmiesznie proste. Nie powiedziałam nikomu o swoich procedurach. Później nikt nie pytał, jak dostałam się do branży. Szefowej zdarzało się czasem powiedzieć, że zatrzymała mnie natychmiast, gdy tylko zdała sobie sprawę z tego, jaka ze mnie bystra i światowa poliglotka; i wszyscy sądzili, że pracę w biurze zaczęłam od razu jako koordynatorka. To, co oddałam, było zupełnie nieistotne, a wraz z rozwojem kariery czułam coraz mocniej, że jeśli o tym opowiem, spadnę z powrotem do poziomu innych dziewczyn. Po prostu stracę autorytet. Nie okłamywałam nikogo z premedytacją. Uważałam, że te upiększenia to nieszkodliwe kosmetyczne poprawki, jakich wszyscy się dopuszczali. Siemka! Dziś poruszymy temat wiary. Nie wiem, może komuś się to nie spodoba, ale trudno. Odpowiem na pytania: -Jaka jest moja wiara? -Jak silna? -Jak ją okazuje każdego dnia? -Co mi ona daje? Odpowiadając na pierwsze pytanie, jestem chrześcijanką. Wierzę w Boga, Pana Jezusa, Maryję i Józefa.. i we Wszystkich Świętych. Moja wiara jest prawdziwa. I irytuje mnie to jak na Facebooku niektórzy dodają posty ze zdjęciem na przykład Pana Jezusa i piszą: ''Jeśli w Niego wierzysz daj like''. Przecież skoro wierzę to nie powinny mnie obchodzić takie rzeczy. Wystarczy, że wie to Pan Bóg i Pan Jezus. Nie muszę dawać lajka pod tym, bo to nie dowód naszej dużej wiary, tylko idiotyzmu... ...Jak silna jest moja wiara? Hm... Nie potrafię tego ocenić. Kiedyś na kazaniu w kościele, ksiądz opowiadał o Matce Teresie. Ona była zakochana w Panu Jezusie i oddała mu się bezgranicznie. Dla niej nie istnieli inni mężczyźni... Ja nie jestem tak oddana. Czy to dobrze? Czy to źle? Sama nie wiem... Może dlatego, że Ona była tak oddana, teraz ją wspominamy?... Każdego dnia wieczorem klękam przed obrazem Matki Boskiej i mówię tz paciorek. Mówię formułki jakich mnie nauczyła mama jak byłam malutka, a po ''Aniele Boży'' dziękuję za dzień. Za wszystko dobre co się w nim wydarzyło. Przepraszam za grzechy jakie popełniłam. Proszę o różne rzeczy i opowiadam. Opowiadam czego się boje. Czego nie jestem pewna i tego co z tego wszystkiego wynika... Kocham tak opowiadać. Wtedy liczę się tylko ja. Bóg mnie słucha i daje rady... Co mi ona daję? Już mówię. Ostatnio pewien chłopak zaczął się... nie wiem jak to powiedzieć... głupio zachowywać w stosunku do mnie. Nie wiedziałam jak rozumieć jego zachowanie i czy zacząć mu pomagać w pewnych krokach, czy nie. Poprosiłam w modlitwie, by Bóg dał mi jakiś znak, co robić. W ciągu 5 dni dowiedziałam się, że ten chłopak na początku chciał się do mnie zbliżyć, a potem zawiesił tę znajomość. Teraz już wiem, że ten chłopak.. nie jest taki, jaki myślałam, że jest. To nie był przypadek, że się o tym dowiedziałam. Jestem tego pewna. Wszystko to było zaplanowane przez Boga. To on mnie chroni i pomaga dokonać właściwych wyborów... To już wszystko.. Mam nadzieję, że weźmiecie ze mnie przykład. Ale musicie pamiętać, że to Bóg decyduje kiedy może Wam dać jakiś znak. Czasem musi się coś wydarzyć, żebyśmy mogli coś zrozumieć. Pozdrawiam gorąco! Patiśka;) Szatan jest silniejszy ode mnie... Autor Wiadomość Dołączył(a): Śr mar 03, 2010 16:21Posty: 13Lokalizacja: Śląsk Szatan jest silniejszy ode mnie... Witam wszystkich. Pomyślałem, że odwiedzę to forum z nadzieją, że znajdę tu pomoc, albo chociaż wsparcie. Przejdę od razu do rzeczy: moi rodzice wychowali mnie w wierze chrześcijańskiej. Jestem katolikiem, a więc byłem ochrzczony i przyjąłem pierwszą komunię świętą. Gdy zacząłem uczęszczać do gimnazjum jak (prawie) każdy nastolatek zbuntowałem się. Dotyczyło to również wiary. Przestałem się modlić, nie brałem już udziału we mszach świętych, a ponad to zacząłem interesować się diabłem. Pojawiał się on w muzyce jaką słuchałem, a także w moich czynach. Ja upierałem się, że satanizm interesował mnie tylko z przyczyn artystycznych, a moim idolem i wzorem z którym się utożsamiałem był Marilyn Manson - lider amerykańskiego zespołu rockowo-metalowego. Trwało to wszystko kilka ładnych lat. W tym czasie leczyłem się psychiatrycznie i byłem hospitalizowany (nerwica, depresja, myśli samobójcze). Gdy ukończyłem szkołę średnią nastąpił pewien zwrot. Dziewczyna, którą wcześniej poznałem, pomogła znów spojrzeć mi na Boga. Zaprowadziła mnie do kościoła, wyspowiadałem się i poczułem wtedy taką lekkość, jakby potężny ciężar z moich barków został usunięty. Postanowiłem wtedy, że nigdy nie zejdę z tej drogi. Jednak stało się inaczej. Pomimo powrotu do wiary nadal szargają mną złe emocje i uczucia, nadal słucham ciężkiej muzyki, aczkolwiek już nie satanistycznej. Wciąż czuję, że kieruje mną szatan, znów zaprzestałem modlitw i uczestnictwa we mszach. Mój problem jest o wiele bardziej złożony, ale chciałem na wstępie dać tylko jego zarys, który mam nadzieję wykorzystać w dalszej dyskusji z Wami. Bardzo proszę, piszcie ponieważ zależy mi na tej sprawie. Śr mar 03, 2010 16:54 zsoborniki Dołączył(a): N lut 07, 2010 11:42Posty: 728 Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... RafikiDla każdego chcącego być chrześcijaninem (takim prawdziwym nie "na pół gwizdka...") potrzebny jest czas wtajemniczenia chrześcijańskiego. W chrześcijaństwie to czas katechumenatu. Nie jest ważne czy będzie on przeżywany przed chrztem, czy po chrzcie św. ale jest on potrzebny... Nie jest ważne, czy nazywa się ten czas dzisiaj deuterokatechumenatem, czy neokatechumenatem ale jest ważne, by go zacząć i przeżyć. Zaczyna się od wysłuchania katechez np. neokatechumenalnych w parafii, które są katechezami zwiastowania...Maryja też najpierw usłyszała Słowo i Ono zmieniło jej całe życie... Oczywiście nie było jej łatwo... przyszedł KRZYŻ...Warto rozejrzeć się i poszukać miejsc, gdzie głoszone są katechezy... Może porozmawiać na temat katechumenatu ze swoim proboszczem...Tam znajdziesz odpowiedź na dzisiejsze w Tobie wołanie Ducha Św., którego otrzymałeś na chrzcie św. Czujesz Jego wołanie - bo chcesz się zmienić! On jest dany Tobie w sakramencie chrztu (sakramencie inicjacji chrześcijańskiej) i poprzez katechezy pozwoli Ci pomału odkrywać wartość tego sakramentu. Zachęcam Cię do podjęcia takiej próby...Życie zacznie się zmieniać... Nawracanie to proces...Piszę te słowa ze swojego doświadczenia. Czas przeżywanego w parafii katechumenatu do dzisiaj mi pomaga wychodzić ze swoich słabości, pozwala codziennie mi się nawracać i nie bać się przyszłości... Pozwolił mi na nowo odkryć wartości chrztu św. i wraz ze wspólnotą radośnie uczestniczyć w liturgii i słuchać Słowa Bożego...pozwolił mi odkryć DROGĘ, PRAWDĘ i ŻYCIE - Jezusa Chrystusa cierpiącego, zabitego ale zmartwychwstałego...Tam, na katechezach a może we wspólnocie innych poszukujących, znajdziesz odpowiedź na dzisiejsze w Tobie wołanie Ducha Św., którego otrzymałeś na chrzcie św. Zachęcam Cię do podjęcia takiej próby...Pozdrawiam! Z Panem Bogiem!zsoborniki _________________Pozdrawiam! Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!zsoborniki Śr mar 03, 2010 18:35 Rafiki Dołączył(a): Śr mar 03, 2010 16:21Posty: 13Lokalizacja: Śląsk Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Mam wrażenie, że każda moja próba zbliżenia się do Boga jest natychmiast niszczona przez diabła. To szatan mnie obezwładnia, nie pozwala wyjść z domu, zmobilizować się. Wydaje mi się, że wykorzystałem już wszystkie możliwe drogi ratunku, ale na pewno jest jeszcze coś o czym nie wiem. Mam również wrażenie, że można żyć tylko poświęcając się całkowicie Bogu, albo zupełnie się od Niego odwrócić. Nie ma nic pośrodku... Czy wystarczy, że będę sam regularnie czytał Pismo Święte? Śr mar 03, 2010 18:53 Alus Dołączył(a): Śr cze 02, 2004 17:39Posty: 41856 Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Rafiki - nade wszystko muszą ro być modlitwy ułożone w rodzaju Różaniec, Koronka - módl się sercem, proś codziennie Boga o opiekę i powierzaj Mu się na każdy sięgaj po Pismo jeśli możesz pożyczycz, kup i przeczytaj książkę o. Augustyna Pelanowskiego "Wolni od niemocy".Bardzo pomocna, wskaże Ci drogę postępowania i umocni wiarę, upewni, że Bóg nigdy nikogo nie pozostawia samemu sobie i z nikogo nie rezygnuje. Śr mar 03, 2010 18:54 Rafiki Dołączył(a): Śr mar 03, 2010 16:21Posty: 13Lokalizacja: Śląsk Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Moja słabość polega na tym, że łatwo ulegam materii. Szatan to wykorzystuje. Codziennie jestem atakowany kolorowymi reklamami, głupimi i bezwartościowymi wypowiedziami i tekstami, przemocą i erotyzmem. Gubię w tym wszystkim Boga. A najprostsza rzecz jaką jest modlitwa, wymaga ode mnie tak ogromnego wysiłku. Brak mi sił. Jest jeszcze jedna rzecz, o której nie napisałem. Kiedyś, gdy miałem około piętnastu lat, powiedziałem do szatana, aby dał mi wszystko czego zapragnę, a ja oddam mu w zamian swoją duszę... Czy mogę być opętany? Czy powinienem pomyśleć o egzorcyzmie? Śr mar 03, 2010 19:21 Anonim (konto usunięte) Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Pytanie zasadnicze: czego chcesz?Działać na pół gwizdka, wybierać tylko pewne rzeczy, by się poczuć okresowo chociaż lżej? Nie da się tak na dłuższa metę. Wrócić za swoim świadomym przyzwoleniem do zniewolenia? Proszę bardzo. Piękne samounicestwienie. Gratuluję "rozsądku".Walczyć o siebie? ZAWALCZ - BO WARTO!! Ale będzie bardzo tak szybko nie rezygnuje z bastionu, który kiedyś był jego. Szatan wykorzysta cię do końca i sam w odpowiedniej chwili unicestwi wg własnej koncepcji np. doprowadzając cię do się - czego chcesz? Tak poważnie ze wszystkimi konsekwencjami. Jeżeli chcesz powalczyć - to pierwsze i najważniejsze wróć do częstych sakramentów świętych - spowiedź i Komunia św. Spowiedź nie w odstępach miesięcznych, ale zawsze ilekroć poczujesz ,że słabniesz. Nawet co 2 dni, jeżeli będzie potrzeba, by nie siedzieć po uszy w grzechu. Komunia nawet codziennie, a z tym się łączy i bardzo częste uczestnictwo we Mszy do modlitwy proponuję Koronkę do Miłosierdzia Bożego i Litanię do Krwi Chrystusa. Dlaczego? Bo krótkie. I nie musisz za dużo myśleć. Łaska Boża resztę dokona w Tobie. W chwilach krytycznych, kiedy diabeł będzie cię ciorał równo (a będzie!) będziesz w stanie sięgnąć po te krótkie modlitwy. A diabeł ma wyjątkową alergię na nie. Podobnie i na Różaniec, ale to na początek może być za trudne dla ciebie do zmienić styl myślenia i wartościowania. Więc może stały spowiednik? Licz się z tym, że być może i egzorcyzm będzie potrzebny. Czytanie Pisma św. na wskroś chwalebne i potrzebne, ale nie każdy na początek tyle wytrzymuje. Licz się z dłuuuuuuuuuuugą pracą, bardzo trudną, ale chociaż małymi kroczkami. Żaden ksiądz, żadna dziewczyna, żaden kolega tego za ciebie nie zrobi. To musi być wyłącznie twoja decyzja. Diabeł wyłącznie uderza w słabe punkty człowieka, w nieujawnione marzenia, pragnienia, niezaspokojone potrzeby. Musisz też mieć o tym świadomość. Znasz strategię szatana? Upodlić człowieka. Udowodnić mu, że jest do niczego. Odrażającym karłem, nieudacznikiem, grzesznikiem powalczysz o siebie, albo się staniesz takim śmierdzącym mięsem armatnim dla niego. Co do lektury: dobrze się czyta "Wyznania egzorcysty" na początek taki "pamiętnik". Sam zobaczysz, na ile w nim odnajdziesz siebie, na ile będzie to "twój pamiętnik".Czego Ci życzę: ROZUMU do podjęcia dobrej decyzji i niech cię Bóg strzeże i prowadzi do siebie. Śr mar 03, 2010 19:56 Rafiki Dołączył(a): Śr mar 03, 2010 16:21Posty: 13Lokalizacja: Śląsk Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Myślałem o przystąpieniu do klasztoru. Ale straciłbym wtedy kogoś, kogo bardzo kocham. Nie wiem z czego konkretnie musiałbym zrezygnować, co jest złe. Boję się, że oddanie się Bogu przerośnie mnie. Na pewno zastanowię się nad tym co napisałeś Joda. Wciąż jeszcze cierpię na lęki i depresję i nie zawsze rozumiem sam siebie... Śr mar 03, 2010 20:03 Anonim (konto usunięte) Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Dobrze Joda mówi: walcz o siebie. Nie oglądaj się na jeszcze niepokoi coś w sposobie, w jaki o tym mówisz:Rafiki napisał(a):To szatan mnie obezwładnia, nie pozwala wyjść z domu, zmobilizować się. To Ty pozwalasz szatanowi się obezwładniać, podporządkowujesz mu się. Nie zwalaj całej roboty na niego: masz wolną wolę, zrób z niej dobrey użytek. Nie będzie ci byle szatan dyktował co robić w życiu - wybierasz sam i Ty ponosisz konsekwencje swoich wyborów. Bóg Ci pomoże, zrobi dla Ciebie wszystko co potrzeba, ale musisz Mu na to pozwolić. Zaprosić Go do swojego życia, prosić o moc Ducha Świętego. Ale decyzja jest Twoja - pamiętaj o tym. Śr mar 03, 2010 20:14 Rafiki Dołączył(a): Śr mar 03, 2010 16:21Posty: 13Lokalizacja: Śląsk Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Masz rację. Kiedyś miałem wrażenie, że zostałem wybrany przez szatana. Myślałem, że Bóg nigdy mnie do siebie nie przyjmie. Dziś też czasami tak myślę. Czuję wokół siebie jak kumuluje się zło. Czuję, jak coś wisi w powietrzu... Coś niepokojącego... Śr mar 03, 2010 20:28 Anonim (konto usunięte) Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Odrzuć to. Nikt Ci nie powie jak dokładnie. Nie ma prostej recepty. Nie wiem, czy Ty nie oczekujesz, żeby Ci tu ktoś powiedział "nie słuchaj tej muzyki" "zacznij się inaczej ubierać" "wstąp do klasztoru..." Ale to Ty musisz wybrać co zrobić, to Twoja do parafii, znajdź księdza który zna problemy młodzieży i porozmawiaj z nim. On na pewno lepiej Tobą pokieruje niż ktokolwiek z nas. Śr mar 03, 2010 20:31 Anonim (konto usunięte) Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Rafiki napisał(a):Moja słabość polega na tym, że łatwo ulegam materii. Szatan to wykorzystuje. Codziennie jestem atakowany kolorowymi reklamami, głupimi i bezwartościowymi wypowiedziami i tekstami, przemocą i erotyzmem. Gubię w tym wszystkim Boga. A najprostsza rzecz jaką jest modlitwa, wymaga ode mnie tak ogromnego wysiłku. Brak mi sił. Jest jeszcze jedna rzecz, o której nie napisałem. Kiedyś, gdy miałem około piętnastu lat, powiedziałem do szatana, aby dał mi wszystko czego zapragnę, a ja oddam mu w zamian swoją duszę... Czy mogę być opętany? Czy powinienem pomyśleć o egzorcyzmie?Podtrzymuję swoją wcześniejszą wypowiedź co do formy modlitwy. A może by tak na jakiś czas zrezygnować z TV, video, dvd, stronek erotycznych, pornograficznych, sex-czatu Potrafisz? P O T R A F I S Z ? Udowodnij to sobie. Ostatnie 4 zdania z twojej wypowiedzi: myślę, że jakkolwiek spowiedź i Komunia św. są najlepszym egzorcyzmem, to jednak egzorcysta będzie nie dasz rady na początek. Poproś zwykłego kapłana o pomoc. Nie musi to być od razu spowiedź. Pogadaj. Śr mar 03, 2010 21:05 Rafiki Dołączył(a): Śr mar 03, 2010 16:21Posty: 13Lokalizacja: Śląsk Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Nigdy nie próbowałem żadnych wyrzeczeń. To może być dla mnie dobry sprawdzian. Nie wchodzę na strony erotyczne czy pornograficzne, ale dużo czasu poświęcam grom komputerowym. Uciekłem w wirtualny świat, żeby odciąć się od problemów codziennych. Wiem, że to błąd, ale jest mi tak ciężko. Jak na razie nikt jeszcze nie dał mi takiego kopniaka, żeby poskutkowało... Cz mar 04, 2010 3:40 Alus Dołączył(a): Śr cze 02, 2004 17:39Posty: 41856 Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... A ja nadal zachęcam Cie do siegnięcia do książki o. Pelanowskiego - znajdziesz w niej odpowiedzi na Twój i pomóc najlepiej potrafi osoba, która zna problem z autopsji - dlatego tak usilnie polecam Ci ta książkę Cz mar 04, 2010 10:06 Moria Dołączył(a): N kwi 10, 2005 8:12Posty: 2721 Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Tu masz różne sposoby walki: _________________Codziennie jeden cytat z nauczania ojców Kościoła – blog: Cz mar 04, 2010 10:19 Rafiki Dołączył(a): Śr mar 03, 2010 16:21Posty: 13Lokalizacja: Śląsk Re: Szatan jest silniejszy ode mnie... Czytałem kiedyś książkę pod tytułem "Szatan istnieje naprawdę", ale nie pamiętam jakiego autora. Bardzo trafiła do mnie ta lektura i od tamtej pory zupełnie inaczej patrzę na diabła. Traktuję go naprawdę poważnie. Jak w końcu zmobilizuję się i wyjdę z domu to postaram się zdobyć tą książkę, którą mi polecasz. Cz mar 04, 2010 18:38 Wyświetl posty nie starsze niż: Sortuj wg Nie możesz rozpoczynać nowych wątkówNie możesz odpowiadać w wątkachNie możesz edytować swoich postówNie możesz usuwać swoich postówNie możesz dodawać załączników

psy ode mnie wara